Midlife...dat zijn toch mannen die....

"Het lukt me toch niet. Ik heb altijd pech. Ze vinden mij niet leuk. Ik ben niet goed genoeg. Ik kan het niet. Zij zijn beter."

2020 begon voor mij in mijn eentje. Mijn gezin zat in Portugal bij schoonfamilie. Afsluiting van een hectisch en emotioneel 2019, door het plotseling overlijden van mijn zwager en alles wat daar uit voort vloeiden. Ik had zo uitgekeken naar een nieuw jaar, maar ik voelde mij leeg.

Soms denk je iemand door en door te kennen. Je voelt liefde, warmte, geluk, verbondenheid. Je kunt jezelf zijn zonder oordeel. Een gevoel van eeuwig en altijd. In relatie of in vriendschap. En dan ineens uit het niets lijkt het abrupt op te houden. Je blijft verbijsterd achter. Je voelt pijn en verdriet. Je bent boos en je begrijpt het...

Stond jij vanochtend op met valentijnskriebels? De spanning of je partner iets voor je heeft gekocht of iets romantisch heeft bedacht. Of misschien hoop je op een berichtje van een geheime liefde. Dat gevoel van vroeger, wachtend bij de brievenbus op dat ene kaartje. Of heb je misschien zelf van alles bedacht om jouw partner te verrassen?

Gek word ik van mezelf. A of B? Wit of zwart? Ja of nee? Over ogenschijnlijk kleine, simpele dingen kan ik enorm twijfelen. Het lijkt wel of mijn hoofd en lijf in complete black-out schieten zodra ik iets moet beslissen. Het wordt nog erger als iemand op mijn antwoord wacht.

2020...een nieuw jaar, een nieuw begin! Een moment om iedereen om je heen veel liefde, geluk en gezondheid toe te wensen. Een mooi en lief gebaar.
Maar wat als jouw nieuwjaar helemaal niet zo leuk begon...